دیدی آن یادی که با من زاده شد ، بی من گریخت ؟

دیدی آن تیری که من پَر دادمش ، بر سنگ خورد ؟

دیدی آن جامی که من پُر کردمش ، بر خاک ریخت ؟

لاله ی لبخند من پرپر شد و بر باد رفت

شعله ی امید من خاکستر نسیان گرفت

مشت می کوبد به دل اندوه بی پایان من

یاد باد آن شب که چون بازآمدی ؟ پایان گرفت

امشب آن آیینه ام بر سنگ حسرت کوفته

غیر تصویر تو در هر پاره ام تصویر نیست

عکس غمناک تو در جام شرب افتاده است

پیش چشمانم جز این آیینه ی دلگیر نیست

آسمان ، تار است و در من گریه های زار زار

بی تو تنهایم ولی تنها نمی خواهم تو را

ای امید دل ، شبت آبستن خورشید باد

من چو خود ، زندانی شب ها نمی خواهم تو را

شاد باشی هر کجا هستی ، که دور از چشم تو

نقش دلبند ترا در اشک می جویم هنوز

چشم غمگین تورا در خواب می بوسم مدام

عطر گیسوی تورا ... از باد می بویم هنوز